Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Αυτή η παράσταση ωριμάζει
με τα φώτα της να’ναι φτωχά
και τα κοστούμια της κοινά.

Μα οι θεατές μας, κοίτα, φεύγουν...

Αφού ήταν όλα όπως είναι,
αφού ήταν όλα σαν αληθινά
και το ζεστό εκείνο όνειρο
ποτέ δεν ήρθε,
κι ο έρωτας ο Μέγας
ποτέ δεν άνοιξε φτερά.

Μα οι θεατές μας, κοίτα, φεύγουν...

Και τα νοήματα,
όλα καλά κρυμμένα,
η Δύναμη,
εκεί που δεν θα κοίταζες ποτέ.
Μονόλογοι ?
Μ’αυτοί δεν θέλουν θεατές
Κι αυτός ο αταίριαστος ως φαίνεται ρυθμός
αφήνει χώρο για ένα θόρυβο χυδαίο,
και οι μελωδίες μας
ηχούνε τόσο ντροπαλές

Και οι θεατές μας, κοίτα, φεύγουν...

'Ομως, η προσοχή μας τριγυρνάει,
η ανάγκη μας τώρα γρυλίζει,
αυτό το έργο μας ξαφνιάζει,
κι αυτή η άβολη σελίδα δεν γυρίζει...

Και οι θεατές μας, κοίτα, φεύγουν...