Η πιο έρημη χώρα

​

Σκέφτομαι χωρίς να φοβάμαι

γυρίζω πίσω χωρίς να τρομάζω

σε μια στιγμή, όλα ανοίγουν

η αλήθεια στο βάθος

που πασχίζω να φτάσω.

​

Χρωστάω μια σκέψη
σε εκείνα μας τ'αδέρφια
που μείναν πίσω
στην πιο έρημη χώρα,
μαγεμένοι γυρνάγαν,
ξοδεύαν ελπίδα
και κάποιοι λένε,
πως στ'αλήθεια τους είδαν
να κοιτάζουν ψηλά,
γιατί ξέρουνε λένε
πως ο άνθρωπος
μπορεί να πετά...

Χρωστάμε μια σκέψη
σε εκείνα μας τ'αδέρφια,
που μείναν πίσω

στην πιο έρημη χώρα,
Οι προσευχές τους
πιο μόνες
κι από καμπάνες της νύχτας
και η κρυφή τους χαρά
ντροπαλή σαν ελάφι,
μαγεμένοι γυρνάνε
στην πιο έρημη χώρα
 

Και κοιτάζουν ψηλά,
μα δεν ξέρουνε, λένε,
πως αυτοί,
τι κρίμα,
αυτοί δεν έχουν φτερά...