ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ ΕΛΠΙΔΑ

​

Οι ομάδες διάγουν με πραγματική δυσκολία κάτω από τις νέες συνθήκες. Έχουμε πια δεδομένη την αναφορά στον Μύθο σαν ηθική καθοδήγηση, η ομάδα όμως, δεν είναι ακόμα κοινωνία. Η ωρίμανση είναι αργή. Κρίσεις και εμπόδια δεν μπορούν να ξεπεραστούν με μύθους ή νουθεσίες.

 

Η επιβίωση συμπληρώνει τη συλλογική εικόνα με αντιπαραδείγματα.

 

Οι συστημικοί είχαν καταστρέψει πολύτιμους πόρους στη μεγάλη τους υποχώρηση.

Μετά την καταδίωξή τους, εξουδετερώθηκαν καταδικασμένοι για «το ευτελές αυτό εγκληματικό ψευδοστρατήγημα, την αμοραλιστική σκοπιμότητα, την καταστροφική βούληση και την ταπεινή εκδικητικότητα που επέδειξαν».

 

Η κρίση δεν πρέπει να διήρκησε παρά λίγα λεπτά...

Κατόπιν αφέθηκαν ελεύθεροι με την καθολική απαγόρευση ακολουθίας οποιασδήποτε ομάδας. Η οδηγία δόθηκε απ’ευθείας στις ομάδες.

Οι ίδιοι σημαδεύτηκαν χαρακτηριστικά με νυστέρι στο πρόσωπο και τα δάχτυλα και των δύο χεριών.

 

Δεν γνωρίζουμε τι απέγιναν, δεν αμφιβάλουμε ωστόσο.

Το μέγα δίδαγμα ήταν ότι δεν αναγνωρίστηκε σε κανέναν σαν ελαφρυντικό το ότι εκτελούσε διαταγές, θέτοντας έτσι τη στιβαρή βάση της προσωπικής συνευθύνης.

Η επιστροφή στην πειθαρχία, σκόπιμα και επί μακρόν λειτουργικά παραφρασμένη, θα μας αφορούσε άμεσα.

Ήταν κατά απόλυτο τρόπο απαραίτητο για όλους, να ξεφύγουμε από τον ορίζοντα των μολυσματικών γεγονότων και να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε το νήμα προς ένα υγιέστερο παρελθόν, από όπου και η προσπάθειά μας θα επανεκκινούσε.

Είχαμε την εύθραυστη ελπίδα ότι η τότε αδυναμία μας, θα ενσωματωθεί στην ηθική μας υπόσταση.

Αν όμως η ελπίδα μας αυτή αποδεικνυόταν ψευδής, ο επόμενος κύκλος δεν θα αργούσε να κλείσει.