ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Τους βρήκα όλους μαζεμένους θυμάμαι, σαν κάτι να τους τράβηξε εκεί. Σαν να’πρεπε κάτι να συμβεί. Τι όμως? Ίσως κάτι να μου ξέφευγε, και μάλιστα κάτι σημαντικό, κάτι ουσιώδες για την περίσταση…
Όλα όμως κυλούσαν σαν αυτό που λέμε κανονικά. Πρέπει να μην καταλάβαινα τα πάντα γιατί ενώ οι ιστορίες που με κάθε επισημότητα διηγούνταν ήταν απλές, σχεδόν καθημερινές, είχαν έναν μεγαλόσχημο τρόπο και πάντα τις κάνανε να φαίνονται ιδιαίτερες. Στα όρια της αλληγορίας.
Ο τρόπος αυτός με έκανε να συνεχίσω την παρατήρησή μου. Έπρεπε λοιπόν να πλησιάσω, γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τόσο απλά πράγματα σήκωναν τόση επισημότητα. Τότε πρόσεξα κάτι που θα με βοηθούσε πολύ. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν τη βεβαιότητα ότι όποιος άλλος (πλην αυτών των ίδιων οι οποίοι μάλλον ξεχώριζαν από την επισημότητα του ενδύματος, αλλά έτσι κι αλλιώς γνωρίζονταν μεταξύ τους), όποιος άλλος βρισκόταν εκεί, αποτελούσε προσωπικό. Κάτι σαν υπηρέτες που μεριμνούσαν για τις επιθυμίες τους, και όπως κάθε συνετός υπηρέτης, οφείλουν να προλαβαίνουν τις επιθυμίες του αφέντη.
Έτσι για παράδειγμα και ένας αφέντης που σέβεται τα προνόμιά του, ποτέ δεν θα πει:«Βάλε μου λίγο ακόμα κρασί παρακαλώ», αλλά κοφτά:«Το κρασί μου σχεδόν τελείωσε». Τα υπόλοιπα πρέπει να πάρουν μόνα το δρόμο τους. Διαφορετικά… Διαφορετικά δεν ξέρω…
Χώθηκα λοιπόν με τέχνασμα ειδικό μεταξύ τους, το οποίο τέχνασμα βεβαίως και δεν θα αποκαλύψω, τουλάχιστον όχι πριν ο καιρός είναι κατάλληλος και οι άνθρωποι ζεστοί.
Ξεκίνησα έτσι να περιφέρομαι, κρυφακούγοντας.
Έτυχε και είχα φάει την προηγούμενη, είχαμε πάρει και το συσσίτιο ενός γείτονα που είχε φύγει μας είπαν αλλά η λίστα δεν είχε ενημερωθεί. Τα παιδιά είχανε φάει στη γιαγιά, ήταν αρχή του μήνα βλέπεις και είχε φαγητό.
Λένε ότι δεν έχει σημασία πόσο μεγάλος είναι ο σκύλος, αλλά πόσο μεγάλος είναι ο καυγάς στο μυαλό του. Τώρα το ξέρω ότι είναι έτσι, όχι γιατί έτσι είναι, αλλά γιατί τον ακινητοποίησα με την άνεση του χάλυβα και τη σιγουριά του μανιακού. Δεν μπορούσε να φωνάξει, πάγωσε. Δεν θα προλάβαινε άλλωστε. Και να τον λυπόμουν, δεν θα μου έφτανε…
Πες την αλήθεια ρε καργιόλη, για μια φορά στη ζωή σου…
Μια φορά στη ζωή σου, πες την αλήθεια.
Τώρα φεύγω, αλλά θα ξανάρθω…
